İzlemeye başladığımda alışılagelmişin dışında bi şeyler izlediğimi anlamıştım.Çünkü ana karakterimiz sıradan mecha veya sıradan "genç kahraman"konseptli dizi vb içeriklerdeki gibi davranmıyordu. Ama sonra "Ben olsaydım" daha doğrusu "O yaştaki ben orada olsaydım" diye düşününce aslında karakterin tepkileri fazlaca gerçekçi.İlk 7-8 bölüm odağımı hiç bozmadan izlesemde sonrasında konseptin artık kendini tekrar ettiğini hissetmeye başlayarak 15.bölüme kadar geldim.8ile 15.bölüm arası da kötü değildi ama artık farklı da hissettirmiyordu.Ama 16.bölümde farkettim ki aradaki bölümler karakterlere fazlasıyla bağlanmama sebep olmuş.Bunun dışında bu bölümde yaşananlar beni bayağı etkiledi.Shinji 'nin gözü önüne her kabullenmek istemediği bir gerçek geldiğinde benimde kendi hayatım gözümün önünden geçti.Sonrasındaki bölümlerde de  karakterlere duyduğumuz empatinin daha da güçlenmesi adına bir çok olay yaşandı. Veee final.Bilmiyorum bu seriyi niye bu kadar sevdiğimi bilmiyorum.Ama seviyorum.Özellikle bazı insanlar" Hikayenin sonunda neden belirgin bir nokta koyulmamış eva lara karakterlere ne oldu savaş bitti mi " diyenler olmuş.Açıkçası final bölümünü izledikten sonra robotlarmış,meleklermiş falan filan aklımın ucuna bile gelmedi.Çünkü bunlar asıl anlatılmak istenenleri anlatmak için  kullanılan bir araçtan ibaret bence amaçtan değil.Bu daha bireysel duygusal meseleler ,yalnızlık ,dünyada ki  yerini bulmak, önemsenmek ve önemsemek ,kabul etmek istemediğimiz gerçekler ,kendini benliğini kabullenmek ile ilgili bi hikaye.Özellikle son 2 bölümde daha cümleler başlarken cümleleri tamamlarken buldum kendimi istemsizce.Bu herkesin sevip bağlanabileceği bi hikaye olmadığı gibi robotların savaşını ve aksiyonu temeline alan bi hikaye de değil.Ve bayıldım.Not =Henüz end of evangelion u izlemedim